ఓ రోజు ఏమయిందంటే...

“ఓ... దేవుడా!! పద్మవ్యూహంలో అభిమన్యుడిలా చిక్కుకోకుండా కాపాడు తండ్రి!!" అని రోజులాగే ఉదయం ప్ర్రార్ధన చేసి ఆఫీస్ కి బయలుదేరాను. అప్పటికే టైం 9 దాటిపోవడంతో, అమృతఘడియలు అయిపోయి, రాహుకాలం, దుర్మూహర్తం కలసి కట్టకట్టుకొని మొదలయ్యాయి. మా ఆఫీస్ కి వెళ్ళాలి అంటే దారిలో హైటెక్ సిటీ రైల్వేస్టేషన్ దగ్గర ఉన్న సొరంగం దాటాలి. దూరం నుంచి చూస్తే వైజాగ్ నుంచి అరకు రైలు లో వెళ్ళినప్పుడు దారిలో వచ్చే సొరంగాలులా ఉంటుంది. అవే కొంచెం బెటరేమో.. ఎప్పుడు బయట పడతామో తెలుస్తుంది. ఈ సొరంగం దాటడానికి ఎంత టైం పడుతుందో ఏ బ్రహ్మికీ కూడా తెలియదు. ఆ బ్రహ్మకి తప్ప... ఊళ్ళో ఎక్కడ వర్షం ఇక్కడ పెద్ద ఈతకొలను తయారవుతుంది. అందులో కార్లు, బైకులు ఈదుకుంటూ వెళ్ళాలి. అలా ఈదుతూ ముందు వెనక వెళ్లే వాళ్ళతో తిట్లు తింటూ డ్రైవింగ్ చెయ్యడం చాలా థ్రిల్ గా ఉంటుంది. చిన్నప్పుడు స్కూల్లో అమ్మాయిల్ని ఏడిపిస్తే ప్రత్యక్షనరకం చూస్తారు అని తెలుగు టీచర్ చెప్పిన మాటలు చెవిలో రింగుమని వినిపిస్తాయి. నేను ఎవరిని ఏడిపించకుండానే నాకు ఈ బాధలు ఎందుకు తండ్రి అని దేవుడిని అడగాలి... కుదురితే కడగాలి అనిపిస్తుంది.

ఇంత ఆనందాన్ని అనుభవిస్తూ, క్లచ్ ను, బ్రేక్ ను బేలన్స్ చేస్తూ గంగిరెద్దుమేళంలా మెడలో ఓ డోలుతో (ఈ డోలునే ఆఫీస్ లో లాప్ టాప్ అంటూ ఉంటారు) ఎలగోలాగా కష్టపడి ఈ సొరంగాన్ని ఒక గంటలోనే దాటి బిజీగా ముందుకు వెళ్తూండగా, నేనేదో సుఖపడి పోతున్నట్లు విశ్వామిత్రుడి కోసం వచ్చిన మేనకలా అకస్మాత్తుగా వర్షం మొదలయింది. ఏ చెట్టు కిందన్న నిలబడదాం అనుకున్నా ఆ రోడ్డులో ఒక్క చెట్టు కూడా ఉండదు. అడ్డంగా సగం పూర్తి అయిన ఓవర్ బ్రిడ్జ్ మాత్రం ఉంటుంది. మీ ఖర్మ చావండి అని వెక్కిరిస్తూ... ఇలా ముందుకు, వెనకకు కదలలేక Laptop తడవకుండా అవస్థ పడుతుంటే, వద్దంటున్న వినకుండా "దున్నపోతు మీద వర్షం పడినట్టు" లాంటి సామెతలన్ని గుర్తుకు రావడం మొదలయ్యాయి... చివరికి మనసుని music మీదకి డైవర్ట్ చేసి "వాన వల్లప్పా వల్లప్పా" అని వాన పాటలు పాడుకుంటూ ఆఫీస్ కి వెళ్ళాను.

వెళ్ళిన గంటకి ఆంజనేయులు (పేరు మార్చబడినది) లంచ్ కి బయటకి వెళదాం అని చెప్పిన మాటలు గుర్తుకు వచ్చాయి. ఏదో వర్షందెబ్బని మంచి lunchతో మరచిపొదామని కార్లోనే కదా అని commit అయిపోయాను. ఆయన డ్రైవింగ్ నేర్చుకొని ఎంతో కాలం కాలేదు. ప్రావీణ్యాన్ని చూపించాలని మాంచి ఉత్సాహంతో ఉన్నాడు. బయలుదేరే ముందు మనసులో ఇంత కుట్ర ఉందని నాకు తెలియదు.

ఫరవాలేదు బానే డ్రైవ్ చేస్తున్నాడే అనిపించేసరికి. దూరంగా హైటెక్ సిటీ సిగ్నల్స్ రాఘవేంద్ర రావు సినిమా Heroine బొడ్డుమీద జాంపండులా ఊరిస్తూ కనపడ్డాయి. క్రాస్ చేస్తామా? లేదా? అని టెన్షన్ లో ఉన్నప్పుడు అకస్మాత్తుగా ఎవడో రెచ్చిపోయి, మా కార్ ని ఓవర్ టేక్ చేసి ముందుకు వెళ్ళి turn తీసుకున్నాడు. వాడికి గుణపాఠం చెప్పితీరాల్సిందే అని అంజి కార్ స్పీడ్ పెంచాడు. ఇంతలో auto అకస్మాత్తుగా అడ్డం రావడంతో సడెన్ బ్రేక్ వేసాడు. పెద్ద శబ్దం తో కార్ ఆగింది. పండు చేజారిపోయింది. పళ్ళు రాలిన అంత పనిఅయ్యింది. రెడ్ సిగ్నల్ పడింది.

వాడిని తిట్టటం అయ్యాక మావాడు చిదంబరంలా ఒక statement పారేశాడు "ఇండియా కార్లని సరిగా డిజైన్ చేయలేదయ్యా! Architecture అంత బాగుండదు. breakకి, acceleratorకి ఒకే కాలు ఉపయోగించాలి. పొరపాటున break బదులు accelerator తొక్కితే ప్రాబ్లెం కదా?!" ఆన్‌సైట్ తెలివితేటలు వాడుతూ. దాని అర్ధం ఏంటి? పొరపాటున break బదులు accelerator వాడితే తప్పు కార్ దే తప్ప నాది కాదు అని... :O "

ఆ దెబ్బతో, నేను attentionలోకి వచ్చేశాను. భయానికి ట్రాఫిక్ జాం తోడయ్యింది. ముందుకి వెళ్ళడానికి లేదు. వెనక్కి వెళ్ళడానికి లేదు. అంజి గాడు ఫస్ట్ గేర్ లో మెల్లిమెల్లిగా కార్ ని నడిపిస్తున్నాడు. అప్పటికి గంట నుంచి, క్లచ్ మీద కాలు ఉంచి, తీసి విసుగొచ్చి "నా వల్ల కాదు.కాళ్ళు నెప్పెడుతున్నాయి. నేను కార్ వదిలేసి వెళ్ళిపోతా" అని గోల చేయడం మొదలెట్టాడు. అన్యాయం. అక్రమం. కుట్ర. ఇలాగే ముందుకి, వెనకకి వెళ్ళడానికి లేని పరిస్థితిలో ఉన్న ప్రాజెక్ట్ ని వదిలిపెట్టి నేనుప్పుడైనా వెళ్ళిపోయానా? అమ్మో! ఇప్పుడు నన్ను గాని drive చెయ్యమంటే నా పరిస్థితి ఏంటి? నాకు లైసెన్స్ అయితే ఉంది కాని డ్రైవింగ్ రాదు ( ష్! ఎవరితోను చెప్పకండే!). code అయితే గూగుల్ లో వెతికి కాపీ పేస్ట్ చేయగలను గాని, driving కాపీ పేస్ట్ చేయలేను కదా... ఉదయాన్నే నా మొహం నేను అద్దం లో చూసుకున్న ఎఫెక్ట్ ఏంటో నాకప్పుడు అర్ధం అయింది. :(

ఇలా అడ్డంగా అడ్డొచ్చే ఆటో వాళ్ళని తిట్టుకొంటూ, ఫోన్ మాట్లాడుకొంటూ రోడ్డు దాటే "సైంధవులని" దాటుకుంటూ, రాంగ్ రూట్లొ ఎదురొచ్చి మననే తిట్టే వాళ్ళని ఎదుర్కుంటూ, రోడ్డు మధ్యలోకొచ్చిన తర్వాత వెళ్దామా? వద్దా? అని ఆలోచించే మేధావులని ఆశ్చర్యంగా చూస్తూ, అప్పుడప్పుడు ఎద్దుల బండిలో వెళ్ళే వాళ్ళని చేజింగులు చేస్తూ, ట్రాఫిక్ జాములు, సిగ్నల్సు అన్ని దాటుకొని వెళ్ళేప్పటికి సప్త సముద్రాలు దాటినంత ఆనందం కలిగింది. అసలే బయలుదేరి చాలాసేపు అయిందేమో విపరీతమైన ఆకలి. కార్ దిగీ, దిగగానె వరద బాధితుల్లా భోజనానికి పరిగెట్టాం...

Late అయినా latestగా ఉంటుంది అని వచ్చెటప్పుడు మాత్రం సిటీ బస్ ఎక్కి వచ్చెశా... మనసుకు మాత్రం మాడెస్టీ అని సర్ది చెప్పుకుంటూ...

పంద్రాగస్టు...

ఈ రోజు పొద్దున్నే నిద్ర లేవగానే ఓ పెద్ద doubt వచ్చింది. అసలు ప్రతి ఏడు మనం స్వతంత్ర్య, గణతంత్ర దినోత్సవాలు ఎందుకు జరుపుకోవాలి? -నాకు తెలిసి ఇవి దేశం మొత్తానికీ పండుగ రోజులు కనుక. హిందూ,ముస్లిం, క్రైస్తవ, సిక్కు, పార్సి ఇలా మతాలు ఏవయినాగాని ఈ పండుగలు మన దేశ సంప్రదాయంలో ఎంతో ముఖ్యమైనవి కనుక...

మరి అలాంటి పండుగను అందరు ఎంతొ ఆనందంతో జరుపుకోవాలి. కాని మిగిలిన పండుగల లాగా ఈ పండగలని మాత్రం విసుక్కోకుండా చేసేవాళ్ళు చాలా అరుదు. పంద్రాగస్టు నాడు పొద్దున్నే జెండా వందనానికి రమ్మంటే రాని మహానుభావులు ఎందరో. చిన్నప్పటి నుంచి చాలాసార్లు గమనించాను. దీనికి కారణం మతంపై ఉన్న నమ్మకం, భయం, భక్తీ దేశంపై లేవనుకోవాలా? (తప్పు లేదు లెండి!) లేదంటే – ’లైట్’లే అని గుర్రుపెట్టి తొంగుంటున్నారా?

అలాగే, పెద్ద ఎమ్మెన్సీల్లో కొన్నింటిలో పంద్రాగస్టు సెలవు దినం మాత్రమే. కనీసం జెండా వందనమన్నా చేస్కోవాలి కదా. ఇవ్వాళ అయితె ఆదివారమనుకొండి కానీ నాకు తెలిసి ఐటీ ఆఫీసుల్లో సెలవుల Listలొ ఇది కూడా ఒకటి అంతే. చిన్నప్పుడు, మా స్కూల్లో జండా వందనంతొ పాటు మా Apartmentలో, నాన్న Officeలో కూడా జెండా వందనానికి వెళ్ళేవాళ్ళం. తరువాత మాత్రం అప్పుడప్పుడూ కాలేజీలో వెళ్ళేందుకు బద్దకమనిపించి మానేసిన సందర్భాలు ఇక్కడ అప్రస్థుతం.

నా విషయానికొస్తే, నాలో దేశభక్తి చాలా తక్కువ. ఏదో, అప్పుడప్పుడు Cinemaచూసి దేశం కోసం పనులు చేయాలి అనుకుంటా తప్పిస్తే, అంతకుమించి నాకు దేశభక్తేమీలేదూ.. అయినప్పటికీ, పంద్రాగస్టు మాత్రం పండుగే అన్న ఫీల్ ఉండిపొయింది.

మరి ఈ పండుగకి నావంతు నేను ఏం చెప్పాలి? అలా అలొచిస్తే ఈ మంచి పాట దొరికింది. అది మీతొ పంచుకుంటే పాచిమొహంతొ T.V.లొ జండావందనం చూసిన నా పాపానికి కొంచం ప్రాయశిత్తం చేసుకోవచ్చు అనిపించి...

(Click play button after turning your speakers/Head Phones to ON)

ఓ రెండు మంచి పద్యాలు....

సమాజంలో ఇతరులతో మాట్లాడేటప్పుడు గుర్తుంచుకోవలసిన రెండు విషయాలు...

ఎప్పటి కెయ్యది ప్రస్తుత
మప్పటి కా మాటలాడి అన్యుల మనముల్
నొప్పింపక తా నొవ్వక
తప్పించుక తిరుగు వాడు ధన్యుడు సుమతీ !

వినదగు నెవ్వరు జెప్పిన
వినినంతనె వేగ పడక వివరింప దగున్
కని కల్ల నిజము తెలిసిన
మనుజుడె పో నీతి పరుడు మహిలో సుమతీ !

My affair with Upma

How many of you hate Upma??

I really don't know the reason, but I do hate it. In childhood I never want to have it. Every time amma makes it at home, I decide to starve, than have it. Under unavoidable circumstances, I used to mix huge quantity of sugar or chutney to completely alter its looks and feel before eating. But every dish has its time. (Like every dog has its day):(

By the way, how many of you remember Pokiri? There is a dialogue in Pokiri which Maheshbabu says with Illiana. It goes some thing like...
“Prathi roju dabbalaku dabbalu ethhuku povatame kani, ary kuradu gali tirugudu tiruthunnadee…. evaru lere papam… tinnada ledaa… kanisma intha upma ayinaa pettavaa? Ledu. Carrierlu Carrierlu pattukoni oo tiruguthuntav tappa enadaiyina evayinaa pettavva? “

I don’t know how many times food vendors in my office saw this scene. But Upma is their favorite dish. From day 1 of my job, Upma is hunting me as if we had enmity of past 7 lives. Every day there will be some sort of umpa in cafe.

Upma… Veg upma… Pea’s upma… Tomoato Bath… Ravva upma…Poha (atukulu upma)… Vermicelli upma… Rice ravva upma… Godhuma rava upma… Bread upma… Idli upma… God only knows how many more verities are there … :(

Almost every day I start and end work cursing Upma only! It became a routine now… but Upma is not leaving me :( This makes me remember another scene from Pokiri, which goes like...
Pandu: Emundi Dabba lo (what is there in box?)
Shruthi's Brother: upma.
Pandu: Family family upma thini bathikesthunnareee… (Does your entire family survive on upma alone?)

Now I have to say Entire World surviving on Upma alone … May be I can't imagine life with out Upma :(

Passing clouds…

In life we meet many people.

Some of them are just passing clouds.
Some of them become our shadow.
Some of them become eternal part of our life.
Some of them give inspiration and become guiding star.
Some of them become enemies as well.

Class into which a person falls, depend on your actions towards them and expectations from them.

I'd say, when you deliver give your best. And when you expect, look out for the slightest. This certainly reduces the count of people who enrolls you into foe listing though you may not join ally league.

These are after thoughts of reading this post. I copied left & right from Deepthi's blog, So the credit for creating this goes to her.

Ramadasu kirthana.

రామచంద్రాయ జనక రాజజా మనోహరాయ మామకాభీష్త దాయ మహిత మంగళం
కొసలేశాయ మంద హాస దాస పొషణాయ వాసవాది వినుత సద్వరాయ మంగళం
చారు మేఘ రూపాయ చందనాది చర్చితాయ భాన కటక శోభితాయ భూరి మంగళం
లలిత రత్న కుండలాయ తులసీ వనమాలికాయ జలజ ఘతుక దేహాయ చారు మంగళం
దేవకీ సుపుత్రాయ దేవ దేవోదత్తమాయ పవనా గురువరాయ సర్వ మంగళం
పుండరీకాక్షాయ పూర్ణచంద్ర వదనాయ అండజా వాహనాయ అతుల మంగళం
విమల రూపాయ వివిధ వేదాంత వేద్యాయా సుముఖ చిత్త కామితాయ శుభ మంగళం
రామదాసాయ మ్రుదుల హ్రిదయ కమల వాసాయ స్వామి భద్ర గిరివరాయ సర్వ మంగళం

జీవితం....

ఎవరు చెసిన కర్మ వారు అనుభవింపక ఏరికినను తప్పదన్న....
ఏనాడు ఏ తీరు ఎవరు చెప్పగలరు అనుభవించుట సిద్ధమన్న...
రాముడంటి వాడు రమణి సీతను బాసి పామరుని వలె ఏడ్చెనన్నా...
ఆనాటి పాండవులు ఆకులలములు మేసి అడవిపాలు అయిపొయెనన్న...
నా ఒళ్ళు బరువుకు నెనేడ్వవలెను గాని ఒరులెందుకెద్తురోరన్నా....

(Keelugurram lo oka manchi paata)

60th Republic day Spl...

Where the mind is without fear and the head is held high;
Where knowledge is free;
Where the world has not been broken up into fragments by narrow domestic walls;
Where words come out from the depth of truth;
Where tireless striving stretches its arms towards perfection;
Where the clear stream of reason has not lost its way into the dreary desert sand of dead habit;
Where the mind is led forward by thee into ever-widening thought and action---

Into that heaven of freedom, my Father, let my country awake

~~ RABINDRANATH TAGORE'S GITANJALI

Insight into Decision Making ....

A Forward Mail... I thought I shouldn't edit even a single line before posting. Read, think, apply and enjoy!

A group of children were playing near two railway tracks, one still in use while the other disused. Only one child played on the disused track, the rest on the operational track.

The train is coming, and you are just beside the track interchange.You can make the train change its course to the disused track and save most of the kids. However, that would also mean the lone child playing by the disused track would be sacrificed. Or would you rather let the train go its way?

Let's take a pause to think what kind of decision we could make...





Most people might choose to divert the course of the train, and sacrifice only one child. You might think the same way, I guess.
Exactly, to save most of the children at the expense of only one child was rational decision most people would make, morally and emotionally.
But, have you ever thought that the child choosing to play on the disused track had in fact made the right decision to play at a safe place?

Nevertheless, he had to be sacrificed because of his ignorant friends who chose to play where the danger was. This kind of dilemma happens around us everyday. In the office, community, in politics and especially in a democratic society, the minority is often sacrificed for the interest of the majority, no matter how foolish or ignorant the majority are, and how farsighted and knowledgeable the minority are. The child who chose not to play with the rest on the operational track was sidelined. And in the case he was sacrificed, no one would shed a tear for him.

The great critic Leo Velski Julian who told the story said he would not try to change the course of the train because he believed that the kids playing on the operational track should have known very well that track was still in use, and that they should have run away if they heard the train's sirens.. If the train was diverted, that lone child would definitely die because he never thought the train could come over to that track! Moreover, that track was not in use probably because it was not safe. If the train was diverted to the track, we could put the lives of all passengers on board at stake! And in your attempt to save a few kids by sacrificing one child, you might end up sacrificing hundreds of people to save these few kids.

While we are all aware that life is full of tough decisions that need to be made, we may not realize that hasty decisions may not always be the right one.

'Remember that what's right isn't always popular... and what's popular isn't always right.'

Everybody makes mistakes; that's why they put erasers on pencils.